رویدادهای مبتنی بر پیام در مقایسه با وظیفه‌های مبتنی بر پیام

انواع جدیدتر فعالیت‌ها، مدل سازها را قادر می‌سازد تا با دقت بیشتری، رفتار یک فعالیت را بیان کنند، با این وجود در صورت استفاده نادرست، خطاهای جدید به وجود می آید.

پیش از مطرح شدن  BPMN 2.0، هیچ گونه سردرگمی میان وظایف و رویدادها وجود نداشت. وظایف به صورت فعالیت‌های اتمیک در یک جریان فرآیند مورد بررسی قرار می‌گرفتند که قابلیت تجزیه به بخش‌های کوچکتر را نداشتند، در حالی که رویدادها نمایانگر پدیده‌ای بودند که در فرآیند اتفاق می‌افتادند و نیازمند یک واکنش بودند. 

با این وجود، از زمان پیدایش  BPMN 2.0، گونه‌های متفاوت از وظایف را می توان تعریف کرد، که به مدل‌سازها این امکان را می‌دهد تا رفتارهای گوناگونی را نشان دهند. در این میان، گونه‌های جدید ارسال و دریافت اکنون مرز میان وظایف و رویدادها را نامشخص کرده‌اند. در این مطلب، سعی بر این است تفاوت‌های میان “رویدادهای مبتنی بر پیام” و “وظایف ارسال و دریافت” مورد بحث و بررسی قرار گیرد.

جریان پیام در وظیفه‌ها و رویدادها

به طور ذاتی، رویدادهای پیامی یا در حال فرستادن و یا گرفتن هستند و می‌توانند موارد زیر را شامل شوند:

• فرایندی را آغاز کنند (رویداد آغاز پیام)، در واقع نمونه ای جدید را زمانی که پیام دریافت می‌شود، ایجاد می کنند.
• فرایندی را به پایان رسانند (رویداد پایان پیام)، در واقع نمونه فرآیند جاری را زمانی که پیام فرستاده می‌شود به اتمام می رسانند.
• یک جریان فرایند را زمانی که یک پیغام فرا می‌رسد، دنبال می‌کنند (رویداد میانی که مسئول گرفتن پیام هستند) 
• پیامی را  جایی میان آغاز و اتمام یک فرآیند ارسال می کنند (رویداد میانی که مسئول فرستادن پیام هستند). 
• در نهایت رویداد میانی که مسئول گرفتن پیام است، می تواند در هر مکانی از مرز فعالیت‌ها، قرار گیرد تا استثنائات را کنترل کرده و یا جبران خسارت نماید.

با معرفی وظایف ارسالی و دریافتی در BPMN 2.0، ما می توانیم بگوییم که یک وظیفه در یک فرآیند، به طور دائمی،پیامی را ارسال یا دریافت می کند. پس از این که پیام ارسال یا دریافت می شود، آن وظیفه تمام شده تلقی خواهد شد.

صرف نظر از جزئیات، میان “رویدادهای پیامی” و “وظایف ارسال یا دریافت” تفاوتی وجود ندارد. هر دوی آن‌ها مزایا و معایبی دارند که در ادامه به آن‌ها نگاهی می اندازیم.

مزایا و معایب استفاده از وظایف ارسال و دریافت: 

در حالی که فعالیت‌ها به طور معمول نمایانگر کار انجام شده به وسیله یک شرکت کننده می باشد، وظایف ارسال و دریافت، تنها پیامی را ارسال یا دریافت می کنند و به محض رخ‌ دادن، به پایان می‌رسند. تاکید بر این که چنین فعالیت‌هایی یک ایفاکننده نقش را تعریف می کنند و رویدادها چنین کاری را انجام نمی‌دهند، بسیار با اهمیت است.

فعالیت‌های استاندارد، مدل ساز را قادر می کنند تا نشانگرهای متفاوتی را اضافه کند که می توانند نمایانگر گونه‌های موازی چند گانه، ترتیبی یا حلقه ای از یک فعالیت باشند. چنین نشانه‌هایی همچنین می‌توانند در مورد وظایف ارسال یا دریافت به کار برده شوند و توصیفات اضافه در مورد رفتار پیشرفته یک وظیفه را ارائه دهند.

مزیت دیگر استفاده از وظایف ارسال ودریافت بر رویدادهای پیامی، قابلیت اتصال یک رویداد مرزی به یک وظیفه می باشد. در این صورت ما می توانیم استثنائات متعددی را که ممکن است در هنگام ارسال یا دریافت یک پیغام اتفاق بیفتند، کنترل کنیم.

مزایای استفاده از رویدادهای پیامی میانی

در زمان تعریف جریان یک فرآیند، وضعیت‌های متعددی وجود دارند که در آن‌ها فعالیت‌های ارسال و دریافت را نمی توان مورد استفاده قرار داد. در این صورت، بهتر است از رویدادهای پیامی میانی استفاده کرد. 

اول اینکه، اگر ما بخواهیم وضعیتی را مدل‌سازی کنیم که در آن، دریافت یک پیام می تواند باعث وقوع یک استثنا در زمان اجرای یک فعالیت باشد، تنها می توان از رویدادهای پیامی گیرنده که به صورت مرزی و میانی هستند، استفاده کنیم.

دوم این که، اگر بخواهیم وضعیتی را به نمایش بگذاریم که دریافت یک پیام لزوماً پایان یک فعالیت نیست، رویدادهای پیامی غیر مداخله ای گیرنده که به صورت مرزی و میانی هستند، مورد استفاده قرار می گیرند.

امروزه، سیستم‌های مدیریت فرایند کسب‌وکار از طریق نمادهای BPMN و یا از طریق سایر امکانات نظیر Api ها قادر به پشتیبانی از رویداهای و فعالیت‌های مبتنی بر متن بوده تا بر اساس نیاز کسب‌وکار امکان بکارگیری آن‌ها وجود داشته باشد. با خریداری نرم‌افزار مدیریت فرایند کسب‌وکار رایورز فرایندهای سازمان خود، از ساده تا پیچیده را مدلسازی و اجرایی نمایید و از نتایج مثبت حاصل از استقرار آن بهره‌مند گردید.

ترجمه و گردآوری: تیم مدیریت محتوای رایورز